Один случай из жизни мусульманской семьи в Газе...

One incident from the life of a Muslim family in Gaza... / Gazze'deki Müslüman bir ailenin hayatından bir örnek... / Një incident nga jeta e një familjeje Myslimane në Gaza...

В секторе Газа этапы жизни отличаются от других регионов. Не существует стадий детства, юности и старости. Как только мы рождаемся, обстоятельства старят нас, войны делают нас седыми, а потери убивают нас. Как вы скажете шестилетнему ребенку, что он ребенок, если он с огромным трудом несет галлон воды, причиняя ему физические и психологические страдания?! Как можно сказать девушке в расцвете сил, что она цветок, когда она сидит перед горящей печью, обжигая ее жаром и ломая ногти и царапая кисти о дерево?! Мы здесь временно отличаемся от остальной части этой планеты. Мы находимся вне времени... и в пространстве мы находимся за пределами границ этой планеты.

Один случай из моей жизни: крысиный пир, лагерная свалка и огневой пояс (Недавний случай, описанный женщиной из лагеря для перемещённых лиц в Хан-Юнисе, — это не просто бытовая зарисовка)

Я потратила 90% зарядки своего телефона чтобы написать этот пост и если вы не сильно заняты, то пожалуйста прочтите его. Я хочу поделиться с вами случаем, который произошел со мной и с моей семьей. Я хочу рассказать не только о самом происшествии, но и о чувствах, которые я испытала.

Несколько дней назад я ужинала со своими тремя сыновьями. Эта история произошла в палаточном лагере для перемещенных лиц в районе Маваси города Хан-Юнис, находящегося на юге сектора Газа. Мы разговлялись после поста, и у нас было несколько лепешек хлеба и фиников, которые я и мои сыновья смогли найти за день в хосписах и на пунктах раздачи гуманитарной помощи.

На улице было еще довольно светло, солнце только зашло, и начинало смеркаться. В последнее время я привыкла к тому, что, когда мы едим в палатке, рядом с нами находятся крысы, наблюдающие за нашей трапезой.

Рядом с нашим лагерем, в котором проживает несколько сотен семей, образовалась свалка — огромное скопление мусора, накопившегося за 15 месяцев существования нашего палаточного городка. В этих мусорных кучах водится много крыс, но в последнее время их становится все больше. С тех пор как в начале марта Израиль запретил ввоз гуманитарной помощи в сектор Газа, крысы стали агрессивнее и дерзче. Их число растет буквально на глазах: они сбиваются в стаи и проникают в лагерь, в наши палатки, в поисках еды.

Когда мы едим, то сидим на полу, расстелив картон — это своего рода подобие стола. В тот вечер я разломила одну из двух лепешек, налила воды и положила семь фиников. Одну лепешку и четыре финика (по одному на каждого) я оставила на утро.

Мы ели и разговаривали, а на нас смотрели крысы. Я чувствовала их присутствие в палатке. Я уже привыкла к ним — это неприятные соседи, но я научилась с этим жить.

Вдруг где-то совсем рядом раздался сильный взрыв — оглушительный, пробирающий до костей. Потом еще один, и еще, и еще. Мой младший сын сразу заплакал и выбежал из палатки, за ним — остальные, и я бросилась вслед за ними.

Серия взрывов прекратилась. Это не в первый раз я слышу то, что жители Газы называют «огневым поясом» — когда израильские истребители бомбят несколько целей, расположенных близко друг к другу. Это очень страшный, вселяющий ужас звук. Тот, кто его не слышал, не поймет меня, как бы я ни старалась его описать — это ни на что не похоже.

Когда взрывы стихли, я быстро собрала детей. Они втроем стояли рядом, и тут мне пришла в голову мысль: еда осталась на картоне, и крысы наверняка едят ее. Я поспешно загнала детей обратно, зашла в палатку и увидела, что в центре, у нашего «стола», собралась огромная стая крыс. Они съели нашу еду, а часть из них дралась — как я позже поняла, за финиковые косточки.

Эта сцена навела меня на страшную мысль. Я подумала: а что, если Израиль продолжит блокировать сектор Газа? Может наступить время, когда люди начнут драться за еду, как эти крысы.

Мне стало страшно от осознания, что я не смогу накормить своих детей. Меня ужаснула мысль, что крысы, обезумев от голода, начнут пожирать тела погибших под завалами, разнося болезни и эпидемии. Мне страшно за своих детей, за себя и за других жителей нашего многострадального народа.

Видя, как Израиль и Америка безнаказанно навязывают нам эту жестокую реальность — массовые убийства, голод, смерть, несправедливость, — я не понимаю, что может остановить их.

Мне страшно. Я не вижу ничего хорошего в будущем. Хочется верить в лучшее, оставаться оптимисткой, но с каждым днем это становится все труднее и труднее...

One incident from the life of a Muslim family in Gaza...

In the Gaza Strip, the stages of life differ from other regions. There are no stages of childhood, youth, or old age. As soon as we are born, circumstances age us, wars turn us gray, and losses kill us. How do you tell a six-year-old child that he is a child when he struggles to carry a gallon of water, causing him physical and psychological suffering? How can you tell a young woman in her prime that she is a flower when she sits in front of a burning stove, scorching herself with its heat, breaking her nails, and scraping her hands on wood? We here are temporarily different from the rest of this planet. We exist outside of time... and in space, we are beyond the boundaries of this planet.

One incident from my life: A rat feast, a camp landfill, and an artillery belt.

I used up 90% of my phone’s battery to write this post, and if you’re not too busy, please read it. I want to share with you an incident that happened to me and my family. I want to talk not only about what happened but also about the feelings I experienced.

A few days ago, I was having dinner with my three sons. This story took place in a tent camp for displaced people in the Mawasi area of Khan Yunis, located in the southern part of the Gaza Strip. We were breaking our fast after a day of fasting, and we had a few pieces of bread and dates that my sons and I had managed to find during the day at hospices and humanitarian aid distribution points.

It was still fairly bright outside; the sun had just set, and twilight was beginning. Lately, I’ve become accustomed to eating in the tent with rats watching our meal nearby.

Near our camp, which houses several hundred families, a landfill has formed — a huge accumulation of garbage that has piled up over the 15 months since our tent city was established. These piles of trash are full of rats, but lately, there are more and more of them. Since early March, when Israel banned the entry of humanitarian aid into the Gaza Strip, the rats have become more aggressive and brazen. Their numbers are growing literally before our eyes: they gather in packs and invade our camp and our tents in search of food.

When we eat, we sit on the floor with cardboard spread out — a kind of makeshift table. That evening, I broke one of the two pieces of bread, poured water, and placed seven dates. I left one piece of bread and four dates (one for each of us) for the morning.

We ate and talked while the rats watched us. I could feel their presence in the tent. I’ve gotten used to them — they’re unpleasant neighbors, but I’ve learned to live with it.

Suddenly, a loud explosion went off somewhere very close by — deafening, chilling to the bone. Then another, and another, and another. My youngest son immediately started crying and ran out of the tent, followed by the others, and I rushed after them.

The series of explosions stopped. This wasn’t the first time I’d heard what Gazans call the “artillery belt” — when Israeli fighter jets bomb several targets located close to each other. It’s a terrifying, horrifying sound. Anyone who hasn’t heard it won’t understand me, no matter how hard I try to describe it — it’s unlike anything else.

When the explosions subsided, I quickly gathered the children. They were standing together, and then it occurred to me: the food was still on the cardboard, and the rats were probably eating it. I hurriedly ushered the kids back inside, entered the tent, and saw a huge swarm of rats gathered around our “table.” They had eaten our food, and some were fighting — as I later realized, over date pits.

This scene brought a terrifying thought to mind. I wondered: What if Israel continues to blockade the Gaza Strip? Could there come a time when people will fight over food like these rats?

I was terrified by the realization that I wouldn’t be able to feed my children. The thought horrified me that rats, driven mad by hunger, might start devouring bodies buried under the rubble, spreading diseases and epidemics. I’m scared for my children, for myself, and for the other residents of our long-suffering people.

Seeing how Israel and America impose this cruel reality on us with impunity — mass killings, hunger, death, injustice — I don’t understand what could stop them.

I’m afraid. I see no good in the future. I want to believe in better days, to remain optimistic, but with each passing day, it becomes harder and harder...

Gazze'deki Müslüman bir ailenin hayatından bir örnek...

Gaza Şeridi'nde yaşam evreleri diğer bölgelerden farklıdır. Çocukluk, gençlik veya yaşlılık dönemleri yoktur. Doğduğumuz anda bizi yaşlandıran koşullarla karşılaşıyoruz, savaşlar saçlarımızı beyazlatıyor ve kayıplar bizi öldürüyor. Fiziksel ve psikolojik acılar çeken bir altı yaşındaki çocuğa nasıl çocuk olduğunu söylersiniz? Kendini yanan bir sobanın önünde bulan, ellerini tahta parçalarken ateşin yakıcı sıcaklığıyla uğraşan bir genç kıza nasıl "sen bir çiçeksin" dersiniz? Burada, gezegenin geri kalanından geçici olarak farklıyız. Zaman dışında var oluyoruz... ve uzayda, bu gezegenin sınırları ötesindeyiz.

Hayatımdan bir olay: Sıçan şöleni, kamplar arası çöplük ve ateş kuşağı.

Bu yazıyı yazmak için telefonun şarjının %90'ını kullandım ve eğer çok meşgul değilseniz lütfen okuyun. Size benim ve ailemle ilgili olan bir olayı anlatmak istiyorum. Sadece ne olduğunu değil, aynı zamanda hissettiklerimi de paylaşmak istiyorum.

Birkaç gün önce üç oğlumla akşam yemeği yiyordum. Bu hikaye, Gazze Şeridi'nin güneyinde yer alan Han Yunis'in Mavasi bölgesindeki bir mülteci kampında geçiyor. Oruçlarımızı bozuyorduk ve gün boyunca hastanelerden ve yardım dağıtım merkezlerinden bulabildiğimiz birkaç ekmeğimiz ve hurmamız vardı.

Dışarıda hâlâ oldukça aydınlıktı; güneş yeni batmıştı ve alacakaranlık başlamıştı. Son zamanlarda, çadırda yemek yerken sıçanların çevremizde dolandığını görmekten alışkın oldum.

Yüzlerce ailenin yaşadığı kampımızın yakınında, kampımız kurulalı 15 aydır biriken devasa bir çöp yığını oluştu. Bu çöp yığınları sıçanlarla dolu, ancak son zamanlarda sayıları artıyor. Mart ayından bu yana İsrail'in İnsani yardımın Gazze Şeridi'ne girişini yasaklamasıyla sıçanlar daha saldırgan ve cüretkar hale geldi. Sayıları gözümüzün önünde artıyor: Paketler halinde toplanıp yiyecek aramak için kamplara ve çadırlara giriyorlar.

Yemek yerken, karton serdiğimiz zeminde otururuz — türdeş bir masa gibi. O akşam, iki ekmeğin birini kırdım, su doldurdum ve yedi hurma koydum. Bir ekmek ve dört hurmayı (her birimiz için bir tane) sabah için ayırdım.

Yemek yerken ve sohbet ederken sıçanlar bize bakıyordu. Onların çadırda olduğunu hissedebiliyordum. Onlara alıştım — rahatsız edici komşular, ama bununla yaşamayı öğrendim.

Birdenbire çok yakınlardan müthiş bir patlama duyuldu — kulakları sağır eden, kemiklerine işleyen bir ses. Sonra bir tane daha, bir tane daha, bir tane daha. En küçük oğlum hemen ağlamaya başladı ve çadırdan dışarı fırladı, ardından diğerleri de peşinden gitti, ben de arkalarından koştum.

Patlamalar serisi durdu. Bu, Gazze sakinlerinin "ateş kuşağı" dediği şeyi ilk kez duymuyorum — İsrail savaş uçaklarının birbirine yakın hedefleri bombalaması. Bu, dehşet verici, ürpertici bir ses. Bunu duymayan kimse beni anlamaz, ne kadar uğraşırsam uğraşayım — bu ses hiçbir şeye benzemez.

Patlamalar kesildiğinde, çocukların hepsini hızlıca toparladım. Hepsi bir arada duruyordu ve birden aklıma bir düşünce geldi: Yemek kartonun üzerinde kalmıştı ve sıçanlar muhtemelen onu yiyordu. Çocukları aceleyle geri çağırdım, çadıra girdim ve ortada, bizim "masamızın" başında büyük bir sıçan sürüsü toplanmış halde gördü.

Bu manzara aklıma korkunç bir düşünce getirdi. Düşündüm: Ya İsrail Gazze Şeridi ablukasını sürdürürse? İnsanlar bu sıçanlar gibi yiyecek için mücadele etmeye başlayacak bir zaman gelebilir mi?

Çocuklarımı doyuramayacağım düşüncesi karşısında dehşete kapıldım. Açlıktan deliye dönen sıçanların enkaz altında kalan cesetleri yemeye başlayacağı, hastalıklar ve salgınlar yayacağı düşüncesi beni korkuttu. Çocuklarım için, kendim için ve acı çeken halkımız için korkuyorum.

İsrail ve Amerika'nın bize bu zalim gerçekliği nasıl cezasızca dayattığını görüyor — kitlesel katliamlar, açlık, ölüm, adaletsizlik — onları durdurabilecek ne olduğunu anlamıyorum.

Korkuyorum. Gelecekte hiçbir iyi şey görmüyorum. Daha iyi günlere inanmak, iyimser kalmak istiyorum ama her geçen gün bunun zorlaştığını hissediyorum...

Një incident nga jeta e një familjeje Myslimane në Gaza...

Në sektorin e Gazës, fazat e jetës dallohen nga rajonet e tjera. Nuk ka faza të fëmijërisë, rinisë ose pleqërisë. Sa herë që lindim, rrethanat na bëjnë të vjetër, luftërat na bëjnë të shtrenjtë, dhe humbjet na vrasin. Si mund të i thoni një fëmijë gjashtëvjeçar që ai është fëmijë kur në mënyrë të vështirë bart një galon ujë, duke shkaktuar vuajtje fizike dhe psikologjike? Si mund të i thoni një vajzë në lulëzimin e saj se ajo është një lule kur ajo ulen përballë një sobe ndezëse, duke u djegur nga nxehtësia dhe duke u thyer thonj dhe duke u rraskapitur duart në dru? Ne këtu jemi përkohësisht të ndryshëm nga pjesa tjetër e këtij planeti. Jemi jashtë kohës... dhe në hapësirë, jemi jashtë kufijve të këtij planeti.

Një episod nga jeta ime: Festën e miut, depoja e kampit dhe zona e bombardimit.

Shpenzova 90% të baterisë së telefonit tim për të shkruar këtë postim dhe nëse nuk jeni shumë të zënë, ju lutem lexojeni. Dua të ndaj me ju një rast që ndodhi me mua dhe me familjen time. Dua të flas jo vetëm për ngjarjen, por edhe për ndjenjat që përjetoja.

Disa ditë më parë, po shijova darkën me tre djemtë e mi. Ky është një histori që ndodhi në një kamp tendesh për të zhvendosurit në zonën e Mawasisë në qytetin e Khan Yunis, në jug të sektorit të Gazës. Po ndërpresnim agimin pas një dite agimi dhe kishim disa bukë dhe datë që unë dhe djemtë e mi kishim gjetur gjatë ditës në strehim dhe në pikat e shpërndarjes së ndihmave humanitare.

Jashtë ishte akoma e ndritshme; dielli sapo kishte perënduar dhe fillonte të errësohej. Kohët e fundit kam marrë zakon që, kur hamë në tendë, miutët të na shikojnë duke ngrënë.

Pranë kampit tonë, ku jetojnë qindra familje, ka formuar një depo mbeturinash — një grumbull i madh i mbeturinave që ka grumbulluar për 15 muajt që ka ekzistuar ky qytet i tendeve. Këto grumbuj mbeturinash janë të mbushura me miu, por së fundmi ka më shumë dhe më shumë prej tyre. Që nga fillimi i marsit, kur Izraeli ndaloi hyrjen e ndihmave humanitare në sektorin e Gazës, miutët kanë bërë më të agresivë dhe më të guximshëm. Numri i tyre po rritet në sytë tanë: ata mblidhen në stina dhe hyjnë në kamp, në tende, duke kërkuar ushqim.

Kur hamë, ulëm në dysheme me karton të hapur — një lloj tavoline. Atë mbrëmje, e ndajta njërën nga dy bukët, derdh ujë dhe vendosa shtatë datë. Një bukë dhe katër datë (një për secilin prej nesh) i rezervova për mëngjesin.

Ne hamë dhe folnim, ndërsa miutët na shikonin. Mund të ndjeja praninë e tyre në tendë. Kam marrë zakon me ta — janë fqinjë të pakëndshëm, por kam mësuar të jetoj me këtë.

Nga një vend shumë afër, doli një eksplodim i fortë — i zhurmshëm, i frikshëm deri në kocka. Pastaj një tjetër, dhe një tjetër, dhe një tjetër. Djali im më i vogël menjëherë filloi të qajë dhe doli jashtë nga tenda, e pas tij të tjerët, dhe unë vrapova pas tyre.

Seria e eksplodimeve ndaloi. Kjo nuk ishte hera e parë që dëgjoja atë që banorët e Gazës quajnë "zona e bombardimeve" — kur avionët ushtarake izraelit bombardojnë disa objektiva të vendosur afër njëri-tjetrit. Kjo është një tingull i tmerrshëm, që sjell frikë. Kush nuk e ka dëgjuar atë nuk mund të më kuptojë, pavarësisht se sa shumë mund të përpiqem ta përshkruaj — kjo nuk ngjan asgjë tjetër.

Kur eksplodimet u shfuqizuan, shpejt i grumbullova fëmijët. Ata ishin tre bashkë, dhe pastaj më erdhi një mendim: ushqimi ishte ende në karton, dhe miutët ndoshta po e hanin. Shpejt i futa fëmijët prapë brenda, hynë në tendë dhe pamë një turmë të madhe miush në qendër, afër "tavolinës" sonë. Ata kishin ngrënë ushqimin tonë, dhe disa prej tyre po luftonin — si më vonë kuptova, për kockat e datave.

Ky skenar më solli një mendim të tmerrshëm. Mendova: Po Izraeli vazhdon të bllokojë sektorin e Gazës? Mund të ketë një kohë kur njerëzit do të luftojnë për ushqim, si këta miu.

U bëra i tmerruar nga realizmi se nuk do të jem në gjendje të ushqej fëmijët e mi. Mendimi më bëri të tmerruar se miutët, të çmendur nga uria, mund të fillojnë të hanë trupat e vdekur nën përmbysje, duke shpërndarë sëmundje dhe epidemia. Kam frikë për fëmijët e mi, për veten time dhe për banorët e tjerë të popullit tonë të vuajtur.

Duke parë se si Izraeli dhe Amerika na e imponojnë këtë realitet të dhunshëm pa ndonjë ndërhijë — vrime masive, uria, vdekja, injorimi i drejtësisë — nuk kuptoj çfarë mund t'i ndalojë ata.

Jam i frikësuar. Nuk shoh asgjë të mirë në të ardhmen. Dua të besoj në diçka më të mirë, të mbaj optimizëm, por me kalimin e çdo dite, kjo bëhet gjithnjë e më e vështirë...