Предательство религии ради власти...

Betrayal of religion for the sake of power... / İktidar uğruna dine ihanet etmek... / Tradhtia e fesë për hir të pushtetit...

В истории Ислама неоднократно поднимался вопрос о правителях, которые, получая власть и богатство, забывают о своих обязанностях перед Аллахом и мусульманами. Многие исламские учёные, включая Ибн аль-Къаййима, предупреждали о таком явлении, называя его причиной упадка религии и страданий мусульман.

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Ибн аль-Каййим (да помилует его Аллах) сказал: «Разве постигает религию бедствие, кроме как по причине таких людей, которые, когда они обеспечили себе еду и власть, абсолютно не заботятся о том, что с религией?!» «И’лям аль-мукиин», 2/177. Эти слова — суровая реальность, которую мы наблюдаем сегодня. Мусульманские правители, призванные быть защитниками Уммы, стали её палачами. Они предали Ислам, забыли о доверенном им аманате (ответственности) и продали свою религию за трон и благосклонность неверующих. Сегодняшние правители — позор Уммы. Они предали Аллаха, Его Книгу и мусульман.  Настанет день, когда тираны ответят за свои преступления, а Ислам вновь восторжествует. До этого времени — терпение, молитва и борьба за истину!

Эти слова — предостережение для тех, кто занимает руководящие должности в мусульманском обществе, но при этом пренебрегает своими обязанностями перед Всевышним и Его религией. Ибн аль-Каййим подчеркнул одну из главных проблем человеческой власти: когда человек достигает положения силы и благосостояния, он часто забывает свои духовные обязательства. Это явление можно наблюдать на протяжении всей истории человечества, включая историю мусульманских обществ.

"Еда и власть" — символ материальных благ и политического влияния, которые становятся для человека конечной целью. Когда человек достигает этих целей, он может начать думать только о своём комфорте, стабильности и сохранении власти, забывая о своей ответственности перед Аллахом.
"Абсолютно не заботятся о том, что с религией" — это указывает на безразличие к делам религии, её принципам и ценностям. Такие правители могут формально признавать Ислам, но их действия противоречат его основам. Они используют религию как инструмент для достижения своих целей, но не следуют её требованиям в своей личной жизни или управлении государством.

Последствия такого отношения — когда правители пренебрегают религией, общество начинает испытывать духовный и моральный упадок. Это приводит к социальной несправедливости, угнетению слабых, разрушению справедливости и потере доверия народа к власти. В конечном итоге это становится причиной бедствий как для отдельных людей, так и для всего общества.

Нынешние "правители" и Палестина

Одним из самых ярких примеров того, как правители предают Ислам, является их отношение к Палестине и Газе. Конфликт в Палестине — это не просто политическая проблема; это вопрос веры, справедливости и защиты прав мусульман. Однако многие современные лидеры мусульманских стран предпочитают закрывать глаза на страдания палестинского народа, вместо того чтобы активно выступать в его защиту. Многие правители мусульманских стран подписывают соглашения с оккупационными силами, поддерживают экономические связи с "Израилем" и даже сотрудничают с ним в военной сфере. Это прямое предательство интересов мусульман, поскольку Ислам требует от каждого мусульманина защищать угнетённых и помогать тем, кто находится в беде.

Эти "правители" часто оправдывают свою пассивность политическими или экономическими соображениями. Они забывают, что Ислам ставит выше всего божественные принципы и справедливость. Вместо того чтобы стремиться к довольству Аллаха, они выбирают путь временных выгод и мирских удовольствий. Народ видит двойные стандарты своих лидеров и теряет к ним доверие. Это создаёт напряжённость между правителями и народом, что в свою очередь усиливает внутренние конфликты и нестабильность в мусульманских странах.

Бездействие в отношении Палестины

Уже десятки лет мусульмане Палестины подвергаются жестоким убийствам, изгнаниям и геноциду. Вместо того чтобы объединиться и дать достойный ответ агрессорам, лидеры мусульманских стран лишь выражают "глубокую обеспокоенность", ограничиваясь пустыми речами и встречами, не имеющими реального смысла. Разве не ясно, что эти правители не служат Исламу, а следуют указаниям Запада, который поддерживает притеснителей мусульман? Разве не очевидно, что они боятся потерять свои троны и богатства больше, чем осуждения Аллаха за их предательство?

Сегодняшние правители мусульманских стран не только не противостоят врагам Ислама, но и сотрудничают с ними, заключая военные, экономические и политические союзы. Они предоставляют им базы, покупают их оружие, используют их системы правления и даже принимают их идеологию, которая подрывает исламские ценности. Разве не ясно, что они не служат Аллаху, а стали орудиями в руках его врагов?

Вместо того чтобы бороться с настоящими врагами, эти "лидеры" подавляют своих же мусульман. Они боятся пробуждения Уммы и потому арестовывают, пытают и убивают тех, кто призывает к истинному Исламу и установлению справедливости. Они запрещают исламские организации, преследуют ученых, которые говорят правду, и навязывают ложные интерпретации религии, чтобы оправдать свою тиранию.

В Исламе власть рассматривается как доверие (аманат) от Аллаха. Правитель должен быть хранителем справедливости, защитником веры и опекуном своего народа. Каждый, кто обладает какой-либо формой власти, несёт ответственность перед Аллахом за то, как он управляет людьми и ресурсами. Если правитель пренебрегает этой ответственностью, он становится тираном, который предаёт не только свой народ, но и саму религию. Мусульмане должны понимать, что настоящая власть принадлежит только Аллаху. Земные правители — всего лишь временные хранители этой власти. Если они злоупотребляют ею, мусульмане должны осуждать такие действия.

Когда правители предают религию, мусульманам следует больше обращаться к Аллаху с мольбами о помощи и справедливости. История показывает, что перемены начинаются с искренних дуа и покаяния. Мусульмане должны поддерживать тех, кто стремится к справедливости и защите религии. Каждый мусульманин должен осознавать свою личную ответственность перед Аллахом. Даже если правитель не выполняет свои обязанности, каждый верующий должен стремиться жить в соответствии с исламскими принципами и помогать другим там, где это возможно.

Слова Ибн аль-Каййима — это вечное предостережение для всех, кто обладает властью и влиянием. В современном мире мы видим множество примеров того, как правители предают Ислам, пренебрегают интересами мусульман и поддерживают угнетателей. Однако Ислам учит нас, что истинная сила и успех заключаются не в материальных благах, а в выполнении долга перед Аллахом и служении своему народу. Мусульмане должны помнить, что Аллах видит всё и что каждое действие будет рассмотрено в День Суда. Мы должны стремиться к справедливости, поддерживать правду и быть примером для других. Только тогда мы сможем изменить ситуацию к лучшему и восстановить достоинство мусульманского сообщества.

Правители, предающие Ислам и мусульман, являются врагами Аллаха. Их трусость, алчность и служение врагам ведут к ослаблению уммы и страданиям миллионов мусульман. Однако их конец неизбежен. Пусть Аллах дарует нам силу, стойкость и мудрость, чтобы восстановить справедливость и защитить угнетённых. Аминь!

Betrayal of religion for the sake of power...

In the history of Islam, the issue of rulers who, upon gaining power and wealth, forget their duties to Allah and Muslims has been raised repeatedly. Many Islamic scholars, including Ibn al-Qayyim, warned about this phenomenon, calling it a cause of the decline of religion and the suffering of Muslims.

Praise be to Allah, Whom we praise and whose help and forgiveness we seek. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger. And thereafter:

Ibn al-Qayyim (may Allah have mercy on him) said: "Does any calamity befall the religion except due to such people who, when they secure food and power, care absolutely nothing for what happens to the religion?!" I'lam al-Muwaqqi'in , 2/177. These words are a harsh reality that we witness today. Muslim rulers, who are supposed to be the protectors of the Ummah, have become its executioners. They have betrayed Islam, forgotten the trust (responsibility) placed upon them, and sold their religion for a throne and the favor of the disbelievers. Today’s rulers are the disgrace of the Ummah. They have betrayed Allah, His Book, and the Muslims. A day will come when tyrants will answer for their crimes, and Islam will once again prevail. Until then—patience, prayer, and striving for the truth!

These words serve as a warning to those in leadership positions in Muslim society but neglect their duties to the Almighty and His religion. Ibn al-Qayyim emphasized one of the main problems of human authority: when a person attains a position of strength and prosperity, they often forget their spiritual obligations. This phenomenon can be observed throughout human history, including the history of Muslim societies.

"Food and power" symbolize material wealth and political influence, which become the ultimate goal for some. When a person achieves these goals, they may begin to think only of their comfort, stability, and maintaining power, forgetting their responsibility to Allah.
"Absolutely not caring about the religion" highlights indifference to religious matters, principles, and values. Such rulers may outwardly acknowledge Islam, but their actions contradict its foundations. They use religion as a tool to achieve their goals but do not follow its requirements in their personal lives or governance.

The consequences of such attitudes are that when rulers neglect religion, society experiences spiritual and moral decline. This leads to social injustice, oppression of the weak, destruction of justice, and loss of public trust in authority. Ultimately, this becomes a source of calamity for individuals and society as a whole.

Modern Rulers and Palestine
One of the most striking examples of rulers betraying Islam is their stance on Palestine and Gaza. The conflict in Palestine is not just a political issue; it is a matter of faith, justice, and the protection of Muslim rights. However, many modern leaders of Muslim countries choose to turn a blind eye to the suffering of the Palestinian people instead of actively defending them. Many rulers of Muslim nations sign agreements with occupying forces, maintain economic ties with "Israel," and even collaborate with it militarily. This is a direct betrayal of Muslim interests because Islam requires every Muslim to defend the oppressed and assist those in distress.

These "rulers" often justify their passivity with political or economic considerations. They forget that Islam places divine principles and justice above all else. Instead of seeking Allah's satisfaction, they choose the path of temporary gains and worldly pleasures. The people see the double standards of their leaders and lose trust in them. This creates tension between rulers and the populace, intensifying internal conflicts and instability in Muslim countries.

Inaction Regarding Palestine
For decades, Muslims in Palestine have faced brutal killings, expulsions, and genocide. Instead of uniting to respond decisively to aggressors, leaders of Muslim countries merely express "deep concern," limiting themselves to empty rhetoric and meaningless meetings. Is it not clear that these rulers do not serve Islam but follow Western directives that support oppressors of Muslims? Is it not obvious that they fear losing their thrones and wealth more than they fear Allah's condemnation for their betrayal?

Today’s rulers of Muslim countries not only fail to confront the enemies of Islam but also collaborate with them, forming military, economic, and political alliances. They provide bases, buy their weapons, adopt their systems of governance, and even embrace ideologies that undermine Islamic values. Is it not evident that they do not serve Allah but have become tools in the hands of His enemies?

Instead of fighting real enemies, these "leaders" suppress their own Muslims. They fear the awakening of the Ummah and thus arrest, torture, and kill those who call for true Islam and the establishment of justice. They ban Islamic organizations, persecute scholars who speak the truth, and impose false interpretations of religion to justify their tyranny.

In Islam, authority is considered a trust (amanah) from Allah. A ruler must be a guardian of justice, a protector of the faith, and a caretaker of the people. Anyone who holds any form of authority bears responsibility before Allah for how they govern people and resources. If a ruler neglects this responsibility, they become a tyrant who betrays not only their people but also the religion itself. Muslims must understand that true power belongs only to Allah. Earthly rulers are merely temporary custodians of this power. If they abuse it, Muslims must condemn such actions.

When rulers betray the religion, Muslims should turn more fervently to Allah in supplication for help and justice. History shows that change begins with sincere prayers and repentance. Muslims should support those who strive for justice and the defense of the religion. Every Muslim must recognize their personal responsibility before Allah. Even if a ruler fails in their duties, every believer must strive to live according to Islamic principles and help others wherever possible.

The words of Ibn al-Qayyim are an eternal warning to all who hold power and influence. In the modern world, we see numerous examples of rulers betraying Islam, neglecting the interests of Muslims, and supporting oppressors. However, Islam teaches us that true strength and success lie not in material wealth but in fulfilling one's duty to Allah and serving the people. Muslims must remember that Allah sees everything, and every action will be judged on the Day of Judgment. We must strive for justice, uphold the truth, and be an example to others. Only then can we improve the situation and restore the dignity of the Muslim community.

Rulers who betray Islam and Muslims are enemies of Allah. Their cowardice, greed, and service to enemies lead to the weakening of the Ummah and the suffering of millions of Muslims. However, their end is inevitable. May Allah grant us strength, steadfastness, and wisdom to restore justice and protect the oppressed. Ameen!

İktidar uğruna dine ihanet etmek...

İslam tarihinde, güç ve servet kazandıktan sonra Allah ve Müslümanlara karşı sorumluluklarını unutan hükümdarlar konusu defalarca gündeme getirilmiştir. İbn Kayyim el-Cevziyye dahil olmak üzere birçok İslam alimi, bu olayı dinin çöküşü ve Müslümanların acı çekmesinin bir nedeni olarak göstererek uyarmıştır.

Hamd, Allah’a mahsustur; biz O’nu överek yardımını ve affını dileriz. Ruhumuzun kötülüğünden ve kötü işlerimizden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz. Kimi de Allah sapıtmış bırakırsa, onu kimse doğru yola iletemez. Biz şahitlik ederiz ki hiçbir ilah olmadığı gibi yalnızca Allah vardır ve Muhammed O’nun kulu ve elçisidir. Bundan sonra:

İbn Kayyim (Allah ondan razı olsun) şöyle demiştir: “Din herhangi bir felaketle vuruldu mu, bunun sebebi ancak şu adamlardır: Yiyecek ve iktidar sağladıklarında, artık dinle ne olacağına hiç aldırmazlar!” (İ'lam el-Muvakkıin , 2/177). Bu sözler bugün yaşadığımız sert bir gerçek. Müslümanın koruyucusu olması gereken yöneticiler, artık onun celladı haline gelmişlerdir. İslam’ı ihanetle karşılamışlar, kendilerine emanet edilen sorumluluğu unutmuşlar ve taht ve kâfirlerin rızası karşılığında dinlerini satmışlardır. Bugünkü liderler, ümmetin utanç kaynağıdır. Allah’a, Kitabına ve Müslümanlara ihanet ettiler. Zalimler günün birinde günahları için hesap verecekler ve İslam bir kez daha zafer kazanacaktır. O güne kadar — sabır, dua ve hakikat uğruna mücadele!

Bu sözler, Müslüman toplumunda yönetici pozisyonlarında olan ancak Yüce Allah ve O’nun dini karşısındaki sorumluluklarını ihmal edenler için bir uyarı niteliğindedir. İbn Kayyim, insan gücünün ana sorunlarından birini vurgulamıştır: Bir kişi güç ve refah pozisyonuna ulaştığında, ruhani yükümlülüklerini unutmaya başlar. Bu fenomen, tüm insanlık tarihinde, özellikle Müslüman toplumlarının tarihinde gözlenebilir.

“Yemek ve güç,” maddi zenginlikleri ve siyasi etkiyi sembolize eder; bu da bazı insanların nihai hedefi haline gelir. Kişi bu hedeflere ulaştığında, kendisinin rahatlığından, istikrarından ve gücünü sürdürmesinden başka bir şey düşünmez, Allah karşısındaki sorumluluklarını unutur.
“Dinle ilgili hiçbir ilgi duymamak” ifadesi, dini meselelere, ilkelerine ve değerlere karşı kayıtsızlığı işaret eder. Böyle yöneticiler dışarıdan İslam’ı tanıdıklarını söyleyebilirler, ancak eylemleri temelleriyle çelişir. Dinleri araç olarak kullanırlar ama kişisel hayatlarında veya devlet yönetiminde onun gerekliliklerini takip etmezler.

Böyle bir tutumun sonuçları, yöneticiler dinle ilgilenmediğinde toplum manevi ve ahlaki çöküş yaşar. Bu sosyal adaletsizliğe, zayıfların ezilmesine, adaletin tahrip edilmesine ve halkın yöneticilere olan güvenin kaybolmasına yol açar. Nihayetinde bireyler ve toplum için felaketlere sebep olur.

Modern Yöneticiler ve Filistin
Yöneticilerin İslam’a ihanet ettiği en açık örneklerden biri, Filistin ve Gazze’ye yönelik tavırlarıdır. Filistin çatışması yalnızca bir siyasi sorun değil, aynı zamanda iman, adalet ve Müslüman haklarının korunması meselesidir. Ancak günümüzde pek çok Müslüman ülkenin lideri, Filistin halkının acılarına göz yummayı tercih ediyor ve onları savunmada aktif rol almıyor. Müslüman ülkelerin birçok lideri işgal güçleriyle anlaşmalar imzalıyor, “İsrail” ile ekonomik ilişkiler kuruyor ve hatta askeri düzeyde işbirliği yapıyor. Bu, Müslüman çıkarlarına doğrudan ihanettir, çünkü İslam her Müslümanın ezilenleri korumasını ve sıkıntı içindekilere yardım etmesini gerektirir.

Bu “liderler” genellikle pasifliklerini politik veya ekonomik gerekçelerle meşrulaştırıyorlar. Onlar, İslam’ın kutsal prensipleri ve adaleti her şeyin üstünde tuttuğunu unutuyorlar. Allah’ın razı olmasını yerine geçici kazançlar ve dünya zevklerini seçiyorlar. İnsanlar liderlerinin iki yüzlülüğünü görüyor ve onlara olan güvenlerini kaybediyor. Bu durum hükümdarlarla halk arasında gerilim yaratır ve Müslüman ülkelerde iç çatışmaları ve istikrarsızlığı artırır.

Filistin’e Göre Eylemsizlik
Onlarca yıldır Filistinli Müslümanlar acımasız katliamlara, sürgünlere ve soykırım saldırılarına maruz kalıyorlar. Hükümdarlar saldırganlara karşı birleşmek ve güçlü bir yanıt vermek yerine, sadece “derin endişe” ifade ediyorlar ve anlamsız toplantılar düzenliyorlar. Bu liderlerin İslam’a değil Batı emirlerine itaat ettikleri, Müslümanların düşmanlarını destekledikleri açık değil mi? Tahtlarını ve servetlerini kaybetmekten Allah’ın lanetinden daha çok korkmadıkları ortada değil mi?

Bugünkü Müslüman ülkesi liderleri, İslam’ın düşmanlarıyla savaşmak yerine onlarla işbirliği yapıyorlar; askeri, ekonomik ve politik ittifaklar kuruyorlar. Üsler sağlıyorlar, silahlarını satın alıyorlar, onların yönetim sistemlerini benimsiyorlar ve hatta İslam değerlerini alt üst eden ideolojilerini kabul ediyorlar. Onların Allah’a değil düşmanlarının elinde bir araç haline geldikleri açık değil mi?

Gerçek düşmanlarla savaşmak yerine, bu “liderler” kendi Müslümanlarını baskı altına alıyorlar. Ümmetin uyanışından korkuyorlar ve İslam’ı savunan, adaleti tesis etmeye çalışanları tutukluyor, işkence ediyor ve öldürüyorlar. İslami örgütleri yasaklıyorlar, gerçeği söyleyen bilginleri zulme uğratıyorlar ve zulmü haklı çıkarmak için dinin yanlış yorumlarını dayatıyorlar.

İslam’da yetki, Allah’tan bir emanettir (amanet). Yönetici adaletin bekçisi, imanın koruyucusu ve halkın vasisi olmalıdır. Herhangi bir şekilde yetkiye sahip olan kişi, insanları ve kaynakları nasıl yönettiğine karşı Allah’a karşı sorumludur. Eğer bir yönetici bu sorumluluğu görmezden gelirse, hem kendi halkına hem de dine ihanet eden bir zorba haline gelir. Müslümanlar, gerçek güçün yalnızca Allah’a ait olduğunu anlamalıdır. Dünyevi hükümdarlar bu gücün yalnızca geçici emanetçileridir. Eğer onu kötüye kullanırlarsa, Müslümanlar bu eylemleri kınamalıdır.

Yöneticiler dinle ilgilenmediğinde, Müslümanlar Allah’tan yardım ve adalet için daha fazla dua etmelidir. Tarihi gösteriyor ki değişim samimi dualar ve tövbeyle başlar. Müslümanlar adalet ve dini savunma uğruna çabalayanları desteklemelidir. Her Müslüman Allah karşısındaki kişisel sorumluluğunu fark etmelidir. Yönetici görevlerini yerine getirmese bile, her inanan İslam ilkelerine göre yaşamaya ve mümkün olduğunca başkalarına yardım etmeye çalışmalıdır.

İbn Kayyim’in sözleri, gücü ve etkisi olan herkese yönelik sonsuz bir uyarıdır. Modern dünyada, İslam’ı ihanetle karşılayan, Müslümanların çıkarlarını göz ardı eden ve baskıcıları destekleyen yöneticilerin sayısız örneğini görüyoruz. Ancak İslam bize, gerçek güç ve başarıyı maddi zenginlikte değil, Allah’a karşı görevlerimizi yerine getirmede ve halka hizmet etmede olduğunu öğretir. Müslümanlar Allah’ın her şeyi gördüğünü ve her eyleminin Kıyamet Günü yargılanacağını unutmamalıdır. Adalet için mücadele etmeli, hakikati savunmalı ve başkalarına örnek teşkil etmeliyiz. Sadece bu şekilde durumu iyileştirebilir ve Müslüman toplumunun onurunu geri kazanabiliriz.

İslam ve Müslümanlara ihanet eden hükümdarlar, Allah’ın düşmanlarıdır. Utanç, açgözlülük ve düşmana hizmetleri, ümmeti zayıflatır ve milyonlarca Müslümanın acı çekmesine sebep olur. Ancak sonları kaçınılmazdır. Allah bize adaleti yeniden tesis etmek ve ezilenleri korumak için güç, sabır ve hikmet versin. Amin!

Tradhtia e fesë për hir të pushtetit...

Në historinë e Islamin, pyetja e sundimtarëve që, pasi kanë fituar pushtet dhe pasuri, harron përgjegjësitë e tyre ndaj Allahut dhe muslimanëve ka qenë ngritur përsëri dhe përsëri. Shumë studiues islame, duke përfshirë Ibn al-Kayyim, kanë paralajmëruar për këtë fenomen, duke e quajtur atë shkak të rënia e feve dhe vuajtjeve të muslimanëve.

Lavdi për Allah, Ne e lavdojmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehë tek Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat e keqja. Kushc Allah udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund të çojë në gabim. Dhe kushc Allah lë në gabim, askush nuk mund të udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot përveç Allahut të Vetëm dhe se Muhamed është rob dhe dërgues i Tij. Dhe pas kësaj:

Ibn al-Kayyim (të dashurit e Allahut) tha: "A ka ndonjë fatkeqësi që godet fenë, përveç shkaktarëve të njëjtin që, kur sigurojnë ushqimin dhe pushtetin, nuk i intereson fare çfarë ndodh me fenë?!" I'lam al-Muwaqqi'in , 2/177. Këto fjalë janë një realitet i ashper që e shohim sot. Sundimtarët muslimanë, të cilët duhet të jenë mbrojtësit e Ummah-it, kanë bërë ekzekutorë të saj. Ata kanë tradhtuar Islam-in, harruar përgjegjësinë e tyre (amanatin), dhe shitur fenë e tyre për tron dhe mirësjelljen e pakrishterve. Sundimtarët e ditëve të sotme janë turp i Ummah-it. Ata kanë tradhtuar Allahun, Librin e Tij dhe muslimanët. Do të vijë një ditë kur tiranët do të përgjigjen për krimet e tyre, dhe Islami do të rimerret. Deri atëherë - durim, lutje dhe luftë për të vërtetën!

Këto fjalë janë një paralajmërim për ata që janë në pozita udhëheqëse në shoqërinë muslimane, por injorojnë përgjegjësitë e tyre ndaj Zotit të Lartë dhe fejes së Tij. Ibn al-Kayyim nënvizoi një nga problemet kryesore të autoritetit njerëzor: kur një person arrin në pozicionin e forcës dhe prosperitetit, ai shpesh harron përgjegjësitë e tij spirituale. Ky fenomen mund të shihet gjatë gjithë historisë së njerëzimit, duke përfshirë historinë e shoqërive muslimane.

"Ushqimi dhe pushteti" simbolizon pasuritë materiale dhe ndikimin politik, të cilat bëhen qëllim përfundimtar për disa. Kur një person arrin këto qëllime, ai mund të fillojë të mendojë vetëm për komoditetin, stabilitetin dhe ruajtjen e pushtetit, duke harruar përgjegjësitë e tij ndaj Allahut.
"Nuk i intereson fare për fenë" tregon indiferencën ndaj çështjeve fetare, parimeve dhe vlerave. Këta sundimtarë mund të pranojnë formalisht Islam-in, por veprimet e tyre kundërshtohen me themelat e tij. Ata përdorin fenë si një mjet për arritjen e synimeve të tyre, por nuk ndjekin kërkesat e saj në jetën personale apo menaxhimin e shtetit.

Pasojat e një të tillë qëndrimi janë se, kur sundimtarët injorojnë fenë, shoqëria përjeton një rënie spirituale dhe morale. Kjo çon në padrejtësi sociale, shtypjen e dobëshit, shkatërrimin e drejtësisë dhe humbjen e besimit të popullit ndaj autoritetit. Në fund të fundit, kjo bëhet burim i fatkeqësive për individë dhe për të gjithë shoqërinë.

Sundimtarët Modernë dhe Palestina
Një nga shembujt më të dukshëm të sundimtarëve që tradhtojnë Islam-in është qëndrimi i tyre ndaj Palestines dhe Gazës. Konflikti në Palestinë nuk është thjesht një çështje politike; është një çështje e besimit, drejtësisë dhe mbrojtjes së të drejtave të muslimanëve. Megjithatë, shumë liderë modernë të vendeve muslimane zgjedhin të mbyllin sytë për vuajtjet e popullit palestinian në vend të kësaj që të mbrojnë aktivisht. Shumë sundimtarë të vendeve muslimane nënshkruajnë marrëveshje me forcat okupuese, ruajnë lidhje ekonomike me "Izraelin" dhe madje bashkëpunojnë me të në fushën ushtarake. Kjo është një tradhtim i drejtpërdrejtë i interesave të muslimanëve, sepse Islami kërkon nga çdo musliman që të mbrojë të shtypurit dhe të ndihmojë ata që janë në nevojë.

Këta "liderë" shpesh e justifikojnë pasivitetin e tyre me konsiderata politike ose ekonomike. Ata harrasin se Islami vendos parimet e hyjnore dhe drejtësinë sipër gjithçkaje. Në vend që të përpiqen për kënaqësinë e Allahut, ata zgjedhin rrugën e fitimeve të përkohshme dhe kënaqësive botërore. Populli sheh standardeve dyfishe të liderëve të tyre dhe humbet besimin në ta. Kjo krijon tension midis sundimtarëve dhe popullit, gjë që rrit konfliktet e brendshme dhe paqëndrueshmërinë në vendet muslimane.

Pavarësia ndaj Palestines
Qindra vjet muslimanët në Palestinë po përjetojnë vrime të dhunshme, deportime dhe gjënjime. Në vend që të bashkohen dhe të japin një përgjigje të fortë agresorëve, liderët e vendeve muslimane thjesht shprehin "shqetësim të thellë", duke u kufizuar në retorikë boshe dhe takime pa kuptim. Nuk është e qartë se këta sundimtarë nuk shërbejnë Islamin, por ndjekin udhëzimet e Perëndimit, i cili mbështet shtypësit e muslimanëve? Nuk është e dukshme se ata frikësohen më shumë të humbasin tronat dhe pasuritë e tyre sesa shpresën e Allahut për tradhtimin e tyre?

Sundimtarët e sotëm të vendeve muslimane jo vetëm që nuk luftojnë kundër armiqve të Islamin, por edhe bashkëpunojnë me ta, duke formuar aleanca ushtarake, ekonomike dhe politike. Ata ofrojnë baza, blejnë armët e tyre, përdorin sistemet e tyre të qeverisjes dhe madje pranojnë ideologjinë e tyre, e cila nënvlerëson vlerat islame. Nuk është e qartë se ata nuk shërbejnë Allahun, por janë bërë mjete në duart e armiqve të Tij?

Në vend që të luftojnë kundër armiqve të vërtetë, këta "liderë" shtypin muslimanët e tyre. Ata frikësohen zgjimi të Ummah-it dhe kështu arrestojnë, torturojnë dhe vrasin ata që thirrin për Islamin e vërtetë dhe vendosjen e drejtësisë. Ata ndalasin organizatat islame, ndjekin studiuesit që flasin të vërtetën dhe detyrojnë interpretimet e rreme të fesë për të justifikuar tiraninë e tyre.

Në Islam, autoriteti konsiderohet si një besë (amanet) nga Allah. Sundimtari duhet të jetë mbrojtës i drejtësisë, mbrojtës i besimit dhe mbikëqyrës i popullit të tij. Kushdo që posedon një formë të autoritetit bart përgjegjësi para Allahut për mënyrën se si administron njerëzit dhe burimet. Nëse një sundimtar injoron këtë përgjegjësi, ai bëhet një tiran që tradhton jo vetëm popullin e tij, por edhe vetë fenë. Muslimanët duhet të kuptojnë se fuqia e vërtetë i përket vetëm Allahut. Sundimtarët tokësorë janë thjesht kujdestarë të përkohshëm të kësaj fuqie. Nëse e përdorin keq, muslimanët duhet ta kundërshtojnë këtë veprim.

Kur sundimtarët tradhtojnë fenë, muslimanët duhet të kthehen më shumë tek Allahu në lutje për ndihmë dhe drejtësi. Historia tregon se ndryshimet fillonin me du'a të vërteta dhe të metejshmëri. Muslimanët duhet të mbështesin ata që punojnë për drejtësi dhe mbrojtjen e fesë. Çdo musliman duhet të njohë përgjegjësinë e tij personale para Allahut. Edhe nëse sundimtari nuk përmbush detyrat e tij, çdo besimtar duhet të përpiqet të jetë në pajtim me parimet e Islamin dhe të ndihmojë të tjerët aty ku është e mundur.

Fjalët e Ibn al-Kayyim-it janë një paralajmërim i përhershëm për të gjithë ata që kanë fuqi dhe ndikim. Në botën moderne, shohim shumë shembuj sundimtarësh që tradhtojnë Islam-in, injorojnë interesat e muslimanëve dhe mbështesin shtypësit. Megjithatë, Islami na mëson se fuqia e vërtetë dhe suksesi nuk qëndron në pasuri materiale, por në plotësimin e detyrave ndaj Allahut dhe shërbimin e popullit. Muslimanët duhet të mbajnë mend se Allah e sheh gjithçka dhe se çdo veprim do të shqyrtohet në Ditën e Gjykimit. Ne duhet të punojmë për drejtësi, të mbështesim të vërtetën dhe të jemi shembull për të tjerët. Vetëm atëherë mund të ndryshojmë situatën për të mirën dhe të rivendosim nderin e shoqërisë muslimane.

Sundimtarët që tradhtojnë Islam-in dhe muslimanët janë armiq të Allahut. Tronditja, lakmia dhe shërbimi i armiqve çon në dobësimin e Ummah-it dhe vuajtjen e miliona muslimanëve. Megjithatë, fundi i tyre është i pashmangshëm. Të na jepë Allahu forcë, qëndrueshmëri dhe urtësi për të rivendosur drejtësinë dhe mbrojtur të shtypurit. Ameen!